Bartosz Sobanek

     Bez kombinowania. Bez ideologii. Bez zabawy szopowymi suwakami. Zwykły portret, który uzmysławia mi jak bardzo lubię obiektyw 85/1.8 i to, co wyczynia on z obrazem.Bardzo dziękuję Rogerowi, że zechciał modelować.

     Czas, jaki mi pozostał do powrotu do Indii wlecze się niemiłosiernie. Mimo to, z każdym dniem czuję większe napięcie z nim związane. Ale prawdziwe przygotowania jeszcze nawet się nie rozpoczęły — jeszcze brakuje mi wlepki w paszporcie, stwierdzającej, że mam prawo do dwukrotnej wizyty w tym kraju.
     A później, po krótkim szaleństwie uzupełniania ekwipunku, znów wszystkimi zmysłami będę mógł doświadczać Indii.     Wybaczcie, że wciąż przynudzam tym wyjazdem, lecz na liście moich priorytetów, znalazł się on na bardzo wysokiej pozycji.

     Może niekoniecznie do szkoły — dzieciaki nie wyglądały na takie, które obejmuje obowiązek szkolny. Ale był to jeden z pierwszych obrazków, które mnie zaszokowały. Ojcowie na motorach. Z dziećmi. Przeciskający się między pojazdami, lawirujący w tłumie samochodów, riksz i tuk—tuków. Rozwijający duże prędkości, by zaraz rozpocząć gwałtowne hamowanie.
Kierujący muszą mieć kaski — nieletnich pasażerów to prawo nie dotyczy.     Zdjęcia zrobiłem w Jaipurze (Dżajpurze) jadąc w bagażniku rikszy motorowej. Ciekawe doświadczenie. I fenomenalny punkt obserwacyjny. Jednak, jeśli zdecydujecie się na taka przejażdżkę, nie powtórzcie mojego błędu i weźcie ze sobą coś, co będzie stanowiło izolację termiczną między pośladkami a błyskawicznie nagrzewającymi się od silnika blachami, jakimi paka jest wyłożona.

     I po Świętach... Wpis wpada z jutrzejszą datą — trzeba będzie wrócić do rzeczywistości i mogę mieć małe problemy z czasem. Nawet tak niewielkimi jego ilościami jak te, niezbędne do zamieszczenia wpisu...
     Zdjęcie zrobione zostało podczas pudźy w Varanasi (poprzednie wpisy w tym temacie znajdziecie tutaj i tutaj).

     Podczas wieczornej modlitwy dziękczynnej. W Benares.     Robiąc zdjęcia braminów odprawiających ceremonię, poczułem na plecach czyjś wzrok. Kompletnie absurdalne uczucie bycia obserwowany. Powoli odwróciłem się w stronę tłumów, znad Gangesu obserwujących ceremonię... I aparat błyskawicznie powędrował w górę...

     I kolejne z serii sprzedawców.
Był to pierwszy dzień pobytu w Indiach. Ukradkiem łapane twarze, miejsca, sytuacje... Powolne oswajanie się z atmosferą. I jawnym fotografowaniem ludzi.

     Są czasami takie zdjęcia, które mimo wielu technicznych niedoskonałości i odrzucenia w czasie pierwszej selekcji pozostają na dysku. Nie wiem czemu, ale nie potrafię usunąć skanów bądź RAWów. Mają dla mnie coś, co pozwala mi je traktować jako interesujące. Być może wspomnienia związane z atmosferą tych miejsc, z samym momentem ich wykonania...Nie wiem.
Dzisiaj właśnie zaczynam pokazywać Wam odrzuty.

     Ostatnie minuty w Polsce. Zastanawiam się czy wyprawa do Indii dojdzie do skutku. Chmura pyłów wulkanicznych z Islandii przesuwa się na południe.
Kolejne loty są odwoływane...

     Korzystając z ładnej pogody wybraliśmy się na spacer. Oczywiście zabrałem kilka nowych zabawek, kupionych specjalnie na wyjazd, który jak na razie, został przełożony do czwartku...
     Cóż mogę powiedzieć... Chyba jedynie to, że uwielbiam zwykłą canonową pięćdziesiątkę (EF50/1.4). Za perspektywę, za ostrość, kolor, kontrast, za separację z tła (głębia ostrości wręcz poraża) i cudowny bokeh. A to, że podpięty do aparatu jest idealnie zbalansowany to już tylko zaleta.     O PocketWizard narazie nie wspominam, gdyż wciąż się uczę zabawy lampami błyskowymi... I niestety wszystko wskazuje, że czasu na nauke będę miał aż w nadmiarze — chmura pyłu wulkanicznego nadal blokuje loty nad Europą i nic nie wskazuje, aby sytuacja miała się w najbliższym czasie poprawić... Jak pech, to pech.

     I kolejne z cyklu sentymentalnych ale niekoniecznie udanych zdjęć. Tym razem jednak zamiast poruszenia mamy niedoświetlenie, które mimo „ciągnięcia za uszy” nie dało się skorygować...
     To był drugi dzień w Indiach. Czwarta rano. Jeszcze nasiąknięci Europą staliśmy, zbici w kupkę na dworcu kolejowym New Delhi czekaliśmy na pociąg do Jaipuru. Nie potrafiłem jeszcze fotografować w tym kraju. Bałem się wyciągnąć aparat i wycelować go w ludzi.
I to zdjęcie pozwoliło mi pozbyć się obaw — uśmiech, skinięcie głowy, pstryk. Miałem już receptę. I zacząłem czerpać przyjemność z podpatrywania ludzi i utrwalania ich na zdjęciach.

     to ja, według pierwotnego planu, powinienem być od rana w Varanasi. Niestety chmura nadal wisi nad Europą, udowadniając nam, jak dalece prymitywna jest nasza cywilizacja. I jak jesteśmy mali w stosunku do natury...     Bardzo jestem ciekaw czy uda mi się wylecieć z Polski w czwartek. Jeśli nie, to chyba spróbuje przesunąć start wyprawy o kolejny tydzień i jednocześnie bardzo mocno zmodyfikować jej plan. Będzie zbliżał się czas monsunów, co sprawi, że południe Półwyspu Indyjskiego stanie się bardziej interesujące.
Ale to gdybanie — szczerze powiedziawszy, nie wiem jak, w przypadku odwołania lotów, będzie wyglądała sprawa moich urlopów i wyjazdów...

     Przez przeklętą chmurę pyłów, która rozpościera się nad Europą, myślałem, że uda mi się wylecieć w tym miesiącu do Indii. Mimo to spakowane plecaki od tygodnia stały w przedpokoju.
Ostatnie chwile w domu. Sprawdzanie w pamięci, czy aby na pewno mam wszystko spakowane. Lekka nerwówka, która ustąpi dopiero na lotnisku w Delhi. Potem już będzie z górki: Delhi, Varanasi, Kalkuta, Puri i włóczęga po stanie Orissa... Ale to dopiero za 12 godzin...

     Na zakończenie wpisu przedwyjazdowego chciałem polecić Wam film. Oczywiście mocno związany z Fotografią. Historię, chyba największego z żyjących fotoreporterów: Jamesa Nachtweya. Chodzi o dokument, wyprodukowany i wyreżyserowany przez Christiana Frei: „Fotograf wojenny”.
     Zobaczcie w jaki sposób pracuje, w jaki podchodzi do ludzi. I posłuchajcie w jaki sposób wyraża się o tym co robi. Nie jest to lekki film. Sceny w nim pokazane często są drastyczne. Ale dzięki podejściu Nachtweya do ludzi i sytuacji, dzięki jego spokojowi i łagodności w stosunku do fotografowanych osób, można zrozumieć sens istnienia takiego zawodu jak fotograf wojenny.


     Do przeczytania za miesiąc...