Bartosz Sobanek

     W długi weekend wybraliśmy się z Izoo do mojej rodziny. Dwa dni, niecałe sto kilometrów od Warszawy a dało trochę wytchnienia od miasta. No i mieliśmy możliwość pobawienia się fotografią — dzisiaj tylko zapowiedź „aniołkowej” sesji z Kasią.
     Znów w ruch poszły lampki i kreatywne oświetlenie. Myślę, że wszyscy uczestnicy warsztatów, na których opowiadałem o moim amatorskim „strobowaniu” już wiedzą jak było zrobione to zdjęcie. Jedyną trudność stanowiło zbalansowanie przefiltrowanego przez liście światła słonecznego. I diabelnie niska, jak na maj, temperatura.
A potem spadł śnieg.

     To była prawdziwa przyjemność fotografować Kasię. I mimo niesprzyjającej aury (pochmurno, lodowaty wiatr) bardzo owocny. Do tego stopnia, że zdecydowałem się pokazać zdjęcia testowe — służyły one jedynie ustawieniu światła do właściwej sesji.
     Będę szczery — bez lampy nie wyobrażam sobie robienia portretów. Bogactwo możliwości jakie pociąga za sobą błyskanie jest nieskończone. A zdjęcia, jeśli są poprawnie naświetlone, nie wymagają wielkich ingerencji w programach graficznych. Kilka kliknięć i suwaków i gotowe. Czysta przyjemność.PS

     Mam nadzieję, że prezentując zdjęcia, które tak bardzo różnią się tematem oraz sposobem wykonania, od tych „starszych” nie stracę obserwatorów bloga...

     To chyba ostatnie cyfrowe zdjęcie Kasi z tego pierwszego spotkania w lodowate majowe przedpołudnie. Teraz czas zabrać się za wywołanie filmu.
     Ok, wciąż nie mogę wyjść spod wrażenia lamp błyskowych. A raczej tego, na co pozwalają gdy fotografuje się w terenie... Ciekaw jestem też wyników „błyskania” moich Kursantów.

     Zrobiłem zdjęcie. Spodobało mi się już w chwili wciskania spustu migawki. Nie będę interpretował, tłumaczył się z niego, dorabiał historii i ideologii. Zrobiłem zdjęcie. Tym się zajmuję.

     To był weekend pełen wrażeń, wytężonej nauki i miłych spotkań. Zafascynowani techniką mokrego kolodionu, postanowiliśmy z Izoo, wybrać się do źródeł — na warsztaty z tej techniki prowadzone przez Iczka.
     A teraz, w domu, siedzimy i z zachwytem wpatrujemy się w płyty szklane w formacie 8x10 cali, na których zarejestrowaliśmy obraz pozytywowy. Coś niesamowitego! Nie dość, że format ambrotypów jest większy od typowych odbitek drukowanych z innych formatów, to jeszcze czarne szkło z obrazem pozytywowym o niesamowitej tonalności i głębi wprawia w euforię. Jeśli miałbym wybrać jedne, jedyne warsztaty w których zdecydowałbym się uczestniczyć, jestem w stu procentach przekonany, że byłyby właśnie te. Ogromna dawka wiedzy, podanej w sposób łatwy i przyswajalny. Ciągła asysta Piotra i pomoc na każdym kroku nowego dla nas procesu.
     A do tego możliwość poznania wspaniałych osób — pełnych pasji i z ogromnymi pokładami wiedzy. Nie tylko fotograficznej. Chciałbym tutaj podziękować Izoo, Piorowi, Michałowi oraz Darkowi (tyle czasu śledziliśmy swoje blogi nie znając się osobiście — w końcu była okazja się poznać) i Joannie (mam nadzieję, że przy kolejnych odwiedzinach Trójmiasta podarujesz nam więcej czasu na zdjęcia).

A tak właśnie wygląda typowy kolodion. I taki ma format.     Aktualnie szukamy kamery wielkoformatowej. 4x5 cala to minimum. Czas wykorzystać wiedzę, którą przekazał nam Piotr i w dalszym ciągu poszukiwać swojej drogi w Fotografii.
Poniżej trzy prace, wykonane w trakcie warsztatów.

     Izoo robiła zdjęcia Marcie gdy ja kombinowałem jak oświetlić Kasię by otrzymać zamierzony anielski efekt prezentowany Wam niedawno na blogu. Oczywiście nie byłbym sobą, gdybym się nie wepchał na jej podwórko. I takim to sposobem, zza pleców Pani Fotograf, naświetliłem tę klatkę.A tak przy okazji — fajnie znać możliwości używanych filmów. Zawsze, w przypadku plenerowych portretów, staram się polować na takie naświetlenie klatki. Miękkie, mydlane, jasne tło oraz mocny kontrast pierwszego planu. Tutaj zagrało mi światło.

     Z indyjskiej szuflady dwa zdjęcia... Zrobione podczas spacerów po Alleppey.

     Jak już sięgnąłem do indyjskiej szuflady to czemu nie pokazać kolejnych zdjęć wygrzebanych gdzieś z okolicy dna... Tym razem z Fortu Kochin. Najlepsze w targu było to, że każdą rybę można było kupić i podając nazwę restauracji, udać się do niej wieczorem by w portugalskiej atmosferze tego miasteczka, delektować się nią. A wierzcie mi — na południu Indii wiedzą jak przyrządzać ryby.

     Nadal grzebię w szufladzie. Tym razem jedyne analogowe zdjęcie kushti, jakie zrobiłem w akharze Guru Hanuman.