Bartosz Sobanek

     Klatka z zakurzonego (dosłownie) negatywu naświetlonego podczas ostatniej wizyty w Indiach. Konkretnie w trakcie „lewitowania w fotograficznym niebycie” w Alappuzha.
W sumie to zastanawiam się, czy jeszcze kiedyś dane mi będzie pojechać do Indii...

     Panowie Patton i Martin (Faith No More) jeżdżą mi po każdym zwoju mózgowym. Muzyczna fencyklidyna (płyta Angel Dust) sprawia, że mogę wszystko. Nawet uporać się, z ukrytymi w czeluściach dysków twardych, demonami.
Zdjęcie leżało w okolicach fot z mojej trzydzistki, gdy przez chwilę poczułem jak to jest mieć skrzydła i w asyscie doświadczonego pilota, wśród szumu wiatru unosić się nad Krakowem.
Lokalizacja skanu pozwoliła mi jednoznacznie określić datę wykonania zdjęcia. Minął pierwszy rok pobytu w Warszawie i myślałem wtedy, że to miasto mnie nie dotyczy. Cóż, ponad pięć lat później widzę w jak wielkim byłem błędzie.

Dotyczy.
Bardzo.
Jak nigdy.Praska żyrafa już kiedyś się pojawiła — jeśli ktoś czuje niedosyt to zapraszam do starego wpisu.

     Kiedyś lubiłem zabawy dziwnym kadrowaniem i niestandardowym ustawieniem płaszczyzny ostrości.Dwa poprzednie wpisy ze zdjęciami z tamtej zabawy znajdują się we wpisach Z zapomnianej kliszy oraz Z zapomnianej kliszy. Ciąg dalszy.

     Wracam do najbardziej owocnego wyjazdu Do Indii. W sensie fotograficznym rzecz jasna. Pamiętam, jak niemalże na każdym kroku widziałem coś interesującego i wartego uwiecznienia.
Pierwotnie zdjęcie wypadło z listy „do prezentacji” — było lekko ruszone i z przestrzeloną ostrością. Jednak zestawienie kolorystyczne zadecydowało, że postanowiłem je Wam pokazać.Dzieciaki z Varanasi były już bohaterami wpisów na blogu. Pojawiły się między innymi tu, tu i jeszcze tutaj.

PS
Jasna plama pochodzi od nieszczelnej kasety. Trochę światła wpadło i utrwaliło swoją obecność na negatywie.

     Jestem na siebie strasznie zły za skopanie tego zdjęcia. Wracałem akurat z akhary kushti z drżącymi od niedawnego wysiłku mięśniami, gdy zobaczyłem siedzącego na ghatach sadhu. Robiąc zdjęcie wiedziałem już, że łatwo nie będzie... Bronica nie jest zbyt ciężka a mimo to, nie byłem w stanie ustabilizować aparatu chociaż na ułamek sekundy. I tak jak się domyślałem — skopałem fotę. Czego przeboleć nie mogę.
     Do reanimacji zdjęcia podchodziłem już wielokrotnie. Wciąż jednak nie nadawało się do czegoś więcej niż prezentacja na blogu (i to najlepiej w miniaturce). Ale co mi tam — dołącza do kategorii zdjęć nieudanych.

     Takim zapamiętałem świątynię Paśupatinath w Katmandu. Szczególnie gdy odwiedziłem ją po raz pierwszy — tuż przed zapadnięciem zmroku.
To zdjęcie powstało dnia następnego, gdy setki niewielkich kapliczek zalewały promienie Słońca. Zresztą ten Sadhu gościł już na blogu — we wpisie Kolejny Sadhu do kolekcji. I to na zdjęciu, kótre jest dalece bardziej udane niż obecne.W Paśupatinath powstało również moje najlepsze i najważniejsze dla mnie zdjęcie — Hare Om Baba!.
Kiedyś tam wrócę...

     Gdzieś w New Delhi...

     Dzisiejszy wpis jest czterechsetnym jaki pojawił się na blogu. Wciąż z szuflady. Ale już niedługo powinny zawitać tutaj nowości...Zapraszam do poprzednich wpisów poświęconych Sikhom, a w szczególności dwóm: Pociąg - część druga oraz Straight & Sharp.

     Okazuje się, że jednak jeszcze jakieś zdjęcia zapaśników pozostały na dysku. Tym razem zaryzykuję kolor — mimo, że jak wielokrotnie wspominałem, niezbyt sobie z nim radzę.
Zachęcam do zapoznania się z poprzednimi wpisami poświęconymi kushti.     A już niedługo coś zupełnie innego — do tego relacjonowane online.

     W sumie jest to suplement poprzedniego wpisu. Tak jak wspominałem. Z kolorem sobie nie radzę.Nieustająco zachęcam do zapoznania się z poprzednimi wpisami poświęconymi kushti.

     Mam nadzieję, że dzisiejszy poranek zapowiedział wiosnę. Że nie był to falstart. Że w końcu przyjdzie i zazieleni. Także w głowach.Ok, pozwoliłem sobie na dosyć zdecydowaną obróbkę tej klatki (podkreślam — to nie jest hdr). Ale co mi tam — do WPP nie startuję.

     To była szybka decyzja — jedziemy do Karczewa. Decyzja do której, muszę się przyznać, byłem dosyć sceptyczny. Obawiałem się, że na terenie cmentarza żydowskiego będzie szaro, ponuro i nijako. Myliłem się straszliwie. Przedpołudniowe Słońce cięło promieniami powoli niknącą mgłę. Już zapomniałem jak to miejsce może czarować.
Tym razem jednak, nie mogąc doczekać się na przybycie weny postanowiłem trochę poeksperymentować z ustawieniami aparatu. I tu właśnie wyszła największa zaleta cyfry — efekty mogę zobaczyć natychmiast po zrobieniu zdjęcia. I nimi też dzielę się dzisiaj z Wami.Swoją drogą to canonowski zoom 17-40 radzi sobie zaskakująco dobrze przy ujęciach pod światło...

     Coś mi w tym zdjęciu nie gra... Coś mi w kadrze trzeszczy. Ale nie mam nic innego — zdjęcia z Karczewa są zbyt podobne do siebie by pokazywać je jedno po drugim.