Bartosz Sobanek

     Zostało mi jeszcze kilka zdjęć z Indii. Znów wracam do akhary Guru Hanuman. Chciałbym jednak móc wkroczyć na dziedziniec akademii, przywitać się z zapaśnikami, usiąść wraz z guru na ławce obserwując trening i popijając czaj.
I robić zdjęcia.

     Zazwyczaj na blogu pojawiało się niedzielne zdjęcie. Dzisiaj wracam do zdjęć z szybkiego i zbyt krótkiego wypadu do Budapesztu.

     Zapaśnicy z akhary Guru Hanuman pojawiali się wielokrotnie na blogu. Jednak nigdy nie pokazywałem jednego z twórców świetności tego miejsca. Dzisiaj nadrabiam zaległości — chciałem Wam przedstawić obecnego guru, trenera, zarządcę tej najbardziej utytułowanej z indyjskich akademii zapasów.
Maha Singh Rao. Pochodzi z niewielkiej wioski w Radżasthanie. Ukończył matematykę i ekonomię na uniwersytecie w Dżajpurze. Jednak od najmłodszych lat był związany z zapasami — najpierw jako zawodnik (reprezentował stan Radżasthan w zawodach krajowych) a później trener, pracujący pod okiem legendarnego Vijay Pala. Po śmierci swego mentora objął przewodnictwo w szkole, zwanej jego imieniem — akharze Guru Hanumana. Od tego czasu kultywuje tradycje akademii, a jego podopieczni praktycznie zmonopolizowali turnieje indyjskie.
W 2005 roku otrzymał prestiżową nagrodę Dronacharya i został wysłany na kurs trenerski do Budapesztu (realizowany pod egidą komitetu olimpijskiego).Zdjęcie zrobiłem ostatniego dnia w Indiach. Po porannych zajęciach zostałem dłużej, by po raz ostatni porozmawiać z zapaśnikami i przez chwilę chłonąć atmosferę panującą w szkole. Guru dotrzymał mi towarzystwa w tych ostatnich minutach. I odprowadził do czekającego samochodu...

     Chciałbym wrócić do Indii. Uwielbiam obserwować treningi zapaśnicze. Wyłapywać takie kadry. Traktować kushti jak swoisty teatr cieni.

     Dawno mnie nie było... Ale niedługo pojawią się skany kwadratowych kadrów.

     I znów kushti. I znów Kalkuta. I po raz kolejny Guru Jawala Tiwari.
Smacznego.

     Powrót, po siedmiu latach, do najsłynniejszej akhary w Varanasi był dla mnie czymś wyjątkowym. I pamiętam, jak długo czekałem, aż uda mi się złapać ten kadr. Bo właśnie taki obraz zapaśnika tkwił mi w głowie przez cały ten okres, w którym mogłem tylko marzyć o powrocie...

     W kontekście fotografiiKushti zawsze traktowałem jak teatr cieni. Zabawę światłocienia na odmiennych fakturach.Tak sobie myślę, że chyba chciałbym kiedyś zobaczyć te kadry w postaci albumu. I mam ochotę na realizację kolejnej wystawy.

     Siedem lat temu, na blogu pojawił się wpis, w którym pokazałem zdjęcie z treningu kushti. Dzisiaj zdjęcie z tego samego miejsca. I w kolorze.

     Wyjazd do akhary Leelu Pahalwan był absolutnie wyjątkowy. Po cichu marzę o powrocie w rejon Dagarpur i Hariana. Może następnym razem...PS
Pehlwan oznacza zapaśnika — ucznia, w przeciwieństwie do słowa ustad — nauczyciela guru.