„Czyli o wyborach słów parę” chciałoby się dopisać. Wyborach dwojakich — bo sama sprawa izraelskiej interwencji zbrojnej w Strefie Gazy nie jest jednoznaczną, a z drugiej strony stanąłem dzisiaj przed dużym, dla mnie problemem selekcji kilku zdjęć z całej masy, którą udało mi się zrobić.
Ale od początku. Trwający od trzech tygodni konflikt izraelsko-palestyński przyniósł ponad 1000 ofiar śmiertelnych po stronie Palestyńskiej, 5 tys. osób zostało rannych. Po stronie izraelskiej miało zginąć 10 żołnierzy i trzech cywilów. Zbrojna interwencja Izraela sprawiła, że w wielu miastach Europy zorganizowane zostały demonstracje poparcia raz dla jednej, raz dla drugiej strony.
     10tego stycznia w Warszawie spod Ambasady Palestyńskiej wyruszyła Demonstracja Solidarności z Palestyńczykami zorganizowana przez Inicjatywę "Stop Wojnie" i Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Palestyńskiej.
     Pod flagami Autonomii Palestyńskiej i transparentami z hasłami: „Wolność dla Palestyny, Stop rzezi Gazy”, „Izrael dokonuje masowego mordu”, z okrzykami „Wolna Palestyna!”, „Peres oddaj Nobla”, „Barack terrorysta”, „Stop wojnie w Palestynie, więcej dzieci niech nie ginie!” oraz „Allah akbar!” uczestnicy przeszli najpierw pod Ośrodek Informacji ONZ, by manifestacją pod Ambasadą Izraela zakończyć demonstrację.
„Świat milczy, a Palestyńczycy giną; rzeź w Gazie trwa, masakra zwykłych, niewinnych ludzi nie ma końca. Palestyńczycy są od wielu lat okupowani przez Izrael, żyją w codziennym poniżeniu. Dlatego w pełni solidaryzujemy się z nimi” — mówił przedstawiciel Inicjatywy Stop Wojnie.
„Z okupantami nie ma pokoju. Wasza solidarność dzisiaj pomaga naszemu narodowi i wspiera go w staraniach o wolność” — Ambasador Palestyny w Polsce Hafez Al Nimer.

     Tyle wstępu. A czemu napisałem o wyborach? Zacznę od bardziej prozaicznego — w trakcie Demonstracji pofolgowałem sobie z robieniem zdjęć — całe 2 filmy, całe 72 klatki. Powrót do domu, 45 minut niepewności podczas wywoływania — „Czy coś wyjdzie? Czy nie było zbyt ciemno? Czy dobrze błysnąłem lampą? Czy doświetliłem drugi plan? Czy... Czy...” — i tak w kółko...
Potem, już trochę spokojniejszy, wrzuciłem jeszcze wilgotne i pozwijane FujiNeopany na skaner i zaczęła się selekcja. Z 72 zdjęć, po odrzuceniu wszystkich śmieci, czyli kompletnie nieostrych, bardzo źle naświetlonych, z motywem/kompozycją kompletnie do niczego, zostało 57.
Zdecydowanie zbyt wiele...
Więc wracam do katalogu. Przeglądam wolniej pozostałe zdjęcia i usuwam wszystkie zdjęcia „bez ikry”, selekcjonuję te wykonane w niewielkim odstępie czasu.
Pozostały 34. Problem, który pojawia się zawsze, gdy zrobię więcej klatek — jakimi kryteriami kierować się przy wyborze najlepszych z nich? Jak w praktyce przeprowadzić selekcję? Jak obiektywnie wybrać dobre zdjęcia?
     Nie potrafię podejść z większym dystansem, szczególnie, gdy pamiętam te ujęcia, z którymi wiązałem największe nadzieje. Nie potrafię przeprowadzić selekcji nie tylko na podstawie poprawności, ale również tematu i jego różnorodnego ujęcia. Nie potrafię stworzyć krótkiego opowiadania, które pokazałoby to, co najciekawsze i najbardziej różnorodne.
     Poniżej zamieszczam wszystkie trzydzieści cztery zdjęcia, które wybrałem z tej masy klatek. Może kiedyś złapię dystans, który umożliwi mi pozostawienie pięciu fotografii, z których będę w pełni zadowolony. Teraz podobają się mi sie wszystkie. To wszystko sprawia, że doceniam prace fotoedytorów.
     Drugim wyborem, przed którym stanąłem był ten poważniejszy — z którą ze stron konfliktu mógłbym się solidaryzować? Która z nich dysponuje argumentami mogącymi mnie przekonać?
Powiem szczerze — nie potrafię odpowiedzieć na te pytania. Nie umiem opowiedzieć się po żadnej z nich.
Zarówno argumenty strony izraelskiej — o potrzebie ochrony granic i obywateli przed atakami fundamentalistów, jak i Palestyńczyków zamkniętych w getcie (ponury żart historii — więźniowie stali się strażnikami a jedyna różnica to 70 lat dzielących obydwa wydarzenia) tłumaczących ataki walką o wolność i niepodległość.
     A jednak spróbuję odpowiedzieć na pytanie, które sobie postawiłem, bo jest grupa, z którą mogę się solidaryzować. Rosnąca rzesza osób poszkodowanych przez populistyczne decyzje polityków i wojskowych, osób tak nasiąkłych nienawiścią, że trzeba będzie pokoleń, by emocje związane z aktualnymi wydarzeniami opadły. Ludzi wykorzystywanych przez Hamas jako żywe tarcze. Ludzi tak zindoktrynowanych, że wysadzają się w powietrze z nadzieją zabicia jak największej liczby innych, masakrowanych w trakcie ostrzału armii izraelskiej, umierających z powodu braku pomocy (wszak pomoc humanitarna została zatrzymana na granicy).
     Nic nie usprawiedliwia interwencji Izraela, ale i nic nie może usprawiedliwić akcji Hamasu. Znalezienie rozwiązania obecnego konfliktu izraelsko — palestyńskiego wymaga dobrej woli obydwu stron, bo obie są winne.
     Przewodniczący Papieskiej Rady Iustitia et Pax (Sprawiedliwość i Pokój) kardynał Renato Martino wypowiedział słowa, które bardzo dobrze oddają sytuacje: „Izraelczycy i Palestyńczycy są synami tej samej ziemi i trzeba ich rozdzielić, jak zrobiłoby się to w przypadku dwóch braci”.
Lecz Świat tego jednak nie rozumie — bądź nie chce rozumieć. Jeśli oni nie są w stanie się porozumieć, ktoś inny powinien poczuć się do obowiązku mediacji, wykraczającej poza puste słowa przedstawicieli nic już nie wartej Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Świat nie może stać i patrzeć i nic nie robić.

PS
     Tego samego dnia na Placu Zamkowym rozpoczęła się manifestacja solidarności z Izraelem, organizowana przez Gminę Wyznaniową Żydowską w Warszawie, Stowarzyszenie Midrasz, Chrześcijański Kościół Reformacyjny oraz Fundację Nadzieja dla Przyszłości.
Niestety gdy dotarłem na miejsce kończyła się już modlitwa o pokój, po której manifestanci rozeszli się.
     Jednak wrażenia miałem mieszane — mniej było tutaj autentyczności, spontaniczności i jak gdyby mniej było prawdziwych emocji... No i oczywiście w miejscu tak eksponowanym, w świetle jupiterów (była telewizja, radio) nie mogło zabraknąć tak zwanych gwiazd (tych od cyrku, lodu i tańców).
Dla mnie miało to bardzo mało wspólnego z demonstracją antywojenną... A moze byłem tam po prostu zbyt krótko...