Lokalne zawody zapaśnicze (dangal) odbywające się w niewielkich wioskach nie mają odgórnie ustalonych reguł. Nawet sama arena nie jest objęta standardami — może być zarówno okrągła, jak i kwadratowa. Jedynym ograniczeniem jest to, by nie była mniejsza niż 4 metry średnicy lub boku. W trakcie zawodów sporadycznie używa się mat zapaśniczych. Zazwyczaj walka odbywa się na ubitej ziemi, bez jej dokładnego zmiękczenia, jak ma to miejsce w przypadku aren treningowych. Co więcej, w przypadku lokalnych zawodów, często przygotowanie ziemi ogranicza się do uprzątnięcia kamieni i gałęzi. Sam byłem świadkiem walki na potwornie twardej, wyschniętej glinie. Każde uderzenie, każdy rzut odbijał się echem a ja patrzyłem z przerażeniem czekając na pierwsze poważne urazy i złamania.
Oczywiście, na zawodach większej rangi, przygotowanie ziemi jest bardziej dokładne i obejmuje również jej skopanie, nasączenie olejami i mlekiem oraz wysypaniem ochry, która nadaje ziemi właściwe, czerwonawe zabawienie.
Walka odbywa się na obszarze ograniczonym prostymi palikami i często nie jest przerywana, gdy zapaśnicy wyjdą poza ramy areny. Co więcej, pojedynek również nie jest podzielony na rundy, chociaż często przerywa się go po 10 - 15 minutach ze względu na spadające tempo (ja tego nie zauważyłem — oddechy były ciężkie lecz ruchy dynamiczne tak jak w pierwszych sekundach starcia). O zwycięstwie decydują sędziowie (jeden ringowy i dwóch poza obszarem walki — chociaż często również krążą wokół walczących), lecz zazwyczaj walka kończy się gdy łopatki zapaśnika dotkną ziemi. Chociaż poddanie lub knock-outy też są możliwe. Po zakończeniu starcia zawodnicy nagradzani są, nie tylko przez organizatorów wydarzenia ale przede wszystkim przez widzów. I często to nie zwycięzca zgarnia krocie.

PS
     Ankit, Thank you! It was one of the best days in India ever! And for the first time I was riding a bike in three.