Sometimes a photograph captures reality.
Sometimes a photograph captures the imagination.
Ultimately, a photograph simply captures a moment in time.
And then, . . . it lives forever. gdzieś przeczytane

Sometimes a photograph captures reality.
Sometimes a photograph captures the imagination.
Ultimately, a photograph simply captures a moment in time.
And then, . . . it lives forever. gdzieś przeczytane

Nazywam się Rahul Nopani, niedawno skończyłem 32 lata.
Pochodzę z ortodoksyjnej rodziny hinduskiej. Urodziłem się, podobnie jak mój ojciec w Zachodnim Bengalu, lecz korzenie naszej rodziny wywodzą się z Radżastanu. Obecnie jestem zaangażowany w rodzinny interes — produkcję kołnierzyków koszul. Zapasy zaś pozwalają mi zachować spokój ducha i dobrą kondycję ciała. Mieszkam, wraz z rodzicami i dwoma siostrami, około 17 km miejsca, w którym się spotkaliśmy — w dzielnicy Rishra. Każdego ranka śpieszę się na poranny pociąg, by po 40 — 60 minutach dotrzeć do akhary.

Pierwszy raz trafiłem do akhary w 12 klasie (czyli mniej więcej w wieku 16 — 18 lat). Byłem bardzo przejęty szkołą i przerażony perspektywą zbliżającego się egzaminu (Higher Secondary Examination — z rozmowy wynikało, iż jest to odpowiednik naszej matury). Patrząc jak się pogrążam w depresji, mój dziadek w końcu nie wytrzymał. Nakrzyczał na mnie, że nie potrafię nic poza jedzeniem i spaniem i siłą zaciągnął mnie do akhary, prosząc Guru aby się mną zajął. Guru bez zbędnych ceregieli zabrał mnie na arenę (ziemną; w przeciwieństwie do zapasów „olimpijskich”, kushti walczą na specjalnie przygotowanych arenach z wielokrotnie spulchnianej ziemi; wyjątkiem są turnieje dangal, gdzie walczy się po prostu na klepisku) i pokazał czym jest prawdziwy wysiłek w trakcie zapasów. Wszystkie dźwignie, wykręcanie rąk, nóg, karku sprawiły, że poczułem, że żyję. Ten fizyczny ból zupełnie odmienił moje życie, wypełnił mnie nieznaną do tej pory siłą i pozwolił uwierzyć w siebie. Od tego dnia regularnie odwiedzałem to miejsce, które w tak wyjątkowy sposób odmieniło moje życie. Zdałem egzaminy z dobrymi stopniami i rozpocząłem naukę w college'u. Jednocześnie rozwijałem się sportowo — zacząłem trenować kickboxing, startowałem w zawodach szkolnych i międzyszkolnych, by wreszcie zwyciężyć stanowe zawody w zapasach w kategoriach do 66 i 72 kilogramów.

Myślę, że zawsze miałem szczęście w życiu. Ale to szczęście pochodzi od Boga. Wiesz, jestem osobą bardzo wierzącą, wyznającą pewne zasady: miłość i wsparcie rodziców, szacunek do kobiet, pomoc innym, życie prawdą. Myślę, że te zasady pomagają mi w życiu. Chciałbym tę myśl przekazać innym: trzymajcie się tych zasad a szczęście zawsze będzie podążało za wami.

Dzięki kushti to zrozumiałem, dzięki kushti odnalazłem spokój ducha.