W jednym z poprzednich wpisów popełniłem straszliwy błąd — pomyliłem imiona zapaśników. Dzisiaj przepraszając kushti, zamieszczam erratę.

---

Nandu Yadav. Sześćdziesięciopięcioletni guru akhary Siyaram w Kalkucie. Mistrz tradycyjnej sztuki zapaśniczej kushti. Treningi zaczynał pod okiem ojca, jako dziesięcioletnie dziecko w niewielkim na standardy indyjskie mieście Azamgarh w stanie Uttar Pradesh.
Mimo swego wieku, odwiedza akharę codziennie, przed pracą we własnym straganie sprzedając paan i betel (używka barwiąca ślinę i usta na czerwono — nasiona palmy areki, mleko wapienne lub pokruszone muszle małży zawinięte w liście pieprzu betelowego). Jak sam podkreśla, ćwiczenia zapewniają mu sprawność ciała i ducha.
W akharze zajmuję przede wszystkim nauczaniem technik i tradycyjnych metod treningu, marząc by akhara, jak i tradycja kushti przetrwały...Należy tutaj wspomnieć, że jest jednym z dwóch guru akhary Siyaram. Mimo, że to on był nauczycielem i mentorem obecnego właściciela i oficjalnego zarządcy szkoły Jawala Tiwari, to jednak ze względu na to że jego uczeń i późniejszy rywal jest członkiem kasty braminów (Tiwari znaczy „biegły w trzech wedach” — o wedach będzie kiedy indziej), to akhara należy do niego.

---

Ram Kuram Sharma. 42 lata. Przygodę z zapasami rozpoczął od obserwowania treningów w akharze na Armenian Ghat (chociaż to już bardziej Mullick Ghat) prowadzonych przez guru Jawala Tiwari. Nie chce uczestniczyć w walkach. Dla niego kushti ogranicza się do ćwiczeń i obserwacji.

W Kalkucie byłem zbyt krótko, do tego choroba, która zaprowadziła mnie na skraj skraju zaczynała dawać znać o sobie. Nie zdążyłem przygotować właściwego reportażu — dlatego tak bardzo jestem wdzięczny Rahulowi za pomoc w przygotowaniu i przesłaniu mi notatek.

Rahul, bhai of mine — thank you for everything! Without your help I couldn't carry out this reportage.