Ostrzegam, że wpis może być troche koślawy — robię go na kolanie w pociągu.

Wciąż w podróży... Zgodnie z rozkładem powinienem już od prawie dwóch godzin być w Kalkucie. A tu jeszcze przede mną trzysta kilometrów. W zadziwiająco komfortowych warunkach — jednak pierwsza klasa jest nią nie tylko z nazwy. Zbierając się wczoraj na pociąg popełniłem jeden podstawowy błąd — nie zweryfikowałem spóźnienia na stronie ze statusami poszczególnych składów. Pozwoliłoby mi to uniknąć trzygodzinnego czekania na dworcu.
Jeżeli ktoś z Was będzie poruszał się po Indiach pociągami dalekobieżnymi to bardzo polecam stronę trainstatus.info. Drugim linkiem, któy może być pomocny jest ten, pod którym można sprawdzić miejscówkę, w przypadku, gdy nie podaliście indyjskiego numeru telefonu przy zakupie biletu (wtedy informacja przychodzi smsem) — trains pnr status.

Teraz o zdjęciu... Przygotowałem je na szybko w trzęsącym pociągu. Pierwotnie myślałem o kolorze, jednak schemat czerni i bieli, który przyjąłem siedem lat temu zwyciężył.
Akhara na ghacie Tulsi była moim jedynym powodem odwiedzenia Varanasi. To było pierwsze miejsce, gdzie miałem okazję poznać kushti. To było niesamowite, móc oglądać z nimi zdjęcia sprzed lat, śmiać się i wspominać moje nieudolne próby zapasów. Miło obserwować jak kultywowana jest tradycja, bo to właśnie z jej powodu uważam to miejsce za wyjątkowe — nie wychowuje mistrzów olimpijskich, ale i nie pomija tradycyjnych ćwiczeń na rzecz tych, które przyszły z zachodu. Niestety nie obyło się bez smutnych akcentów, w trakcie tych siedmiu lat kilku mistrzów zmarło. Ale widzę, że wychowali sobie godnych następców.Tak, to był znowu ekstremalnie szeroki kąt widzenia obiektywu...