Znużony prostymi jak stół trasami Mazowsza, gdzie przejechanie na rowerze sześćdziesięciu kilometrów jest miłą popołudniową wycieczką, wybrałem się z Izoo na pogranicze polsko — czeskie. Żadne wysokie góry, żadne trudne przeprawy. A jednak ukształtowanie terenu, czyste lasy (co jest rzadkością na terenach wokół Warszawy), mnogość ścieżek rowerowych po stronie naszych południowych sąsiadów potrafi wprawić w zachwyt. I odebrać oddech w trakcie kilkukilometrowych podjazdów, na których nachylenie waha się pomiędzy dwunastoma a osiemnastoma procentami. Z uśmiechem na twarzy eksploruję ścieżki Niskiego Jesionika — strome podjazdy zapowiadające trudne techniczne zjazdy, wąskie dróżki, gdzie koła roweru z trudem łapią przyczepność w błocie, otwarte hale i świeżo skoszone pola. W końcu czuję, że zakup roweru górskiego ma sens. I ocierając pot z czoła uśmiecham się od ucha do ucha.     Ok, a teraz o zdjęciu. Nigdy nie sądziłem, że będę wykorzystywał aparat fotograficzny wbudowany w telefon. Przerzucanie się liczbą megapikseli upchniętymi na mikroskopijnej powierzchni nigdy mnie nie interesowało. Jednak włóczenie się lasami pogranicza zniechęciło mnie do wożenia kilku kilogramów fotografii na plecach. Zamiast tego wyciągnąłem komórkę i postanowiłem uwiecznić co ciekawsze miejsca. I już po kilku pierwszych pstrykach musiałem zrewidować swoje podejście do aparatu wbudowanego w Nokię N8. Bo obraz jaki z niej otrzymuję niewiele odbiega od tego z Canona 5d. A na głowę biję pochodzące z wszelkiej maści cyfrowych „małpek”, z którymi miałem do czynienia.

Idę pojeździć. I zabieram ze sobą aparat komórkowy!