Nie ukrywam, że gdybym pojechał sam, nie byłoby szans bym zobaczył przedstawienie tradycyjnego keralskiego teatru — Kathakali. I nie wiedziałbym co tracę.
Co prawda przedstawienie, które oglądaliśmy, było typowym pokazem dla turystów — trzeba wiele szczęścia i determinacji by zobaczyć te prawdziwe, całonocne, to jednak pozwoliło zrozumieć zawiłości tego najstarszego teatru świata. To właśnie jego początki, zanurzone w zamierzchłej historii, sprawiły, że Krzysztof Byrski, wybitny specjalista i ekspert tradycyjnych sztuk scenicznych, nadał swemu opublikowanemu przed półwieczem szkicowi o teatrze indyjskim tytuł — „Teatr najantyczniejszy”. Początki twórczości dramatycznej w Indiach sięgają bowiem pierwszego, a niektórzy badacze skłonni są twierdzić, że i drugiego tysiąclecia przed Chrystusem. Co więcej tradycja ta nadal jest żywa. Jednak zobaczenie spontanicznych spektaklów wymaga dotarcia do małych keralskich wiosek.
     Estetyka dawnego teatru indyjskiego przewidywała wykorzystanie przez artystów czterech rodzajów ekspresji. Aktor teatru kathakali używa doprowadzonego do perfekcji, skodyfikowanego języka gestów oraz umownego ruchu ciała i tańca. Uzupełnieniem tych dwóch środków wyrazu była umiejętność wyrażania nastroju i emocji przeżywanych przez bohatera za pomocą umownej ekspresji twarzy. Środkiem przekazu był także kostium i charakteryzacja. Nie będę rozwodził się tutaj w temacie, który jedynie liznąłem. Wszystkich, których udało mi się nim zainteresować odsyłam do artykułu „Najstarszy teatr świata” autorstwa Krzysztofa Renika, opublikowanego w „Wiedzy i życiu” z roku 1997.

     A wracając do zdjęć — zrobiłem kilka z nastawieniem, że naciskam spust migawki tylko by rezultaty pokazać w trakcie relacjonowania wyjazdu rodzinie. Jednak ostatnia fotograficzna posucha przekonała mnie do tego, by zdjęcia zaprezentować na blogu. Co więcej, może jeszcze kiedyś wrócę do tematu Kathakali...