Fotograficzny wehikuł czasu. Tym są dla mnie Indie. Chyba urodziłem się kilkadziesiąt lat zbyt późno, bo marzy mi się podróżowanie z aparatem, który jeszcze nie stał się symbolem turysty pstrykającego na prawo i lewo wszystko co popadnie. Spokojne włóczenie się, obserwowanie ludzi, robienie zdjęć bez pośpiechu. Portretowanie osób.
     Kilkoma zdjęcia opowiadać historię. Bez pośpiechu, nie bawiąc się w kradzież zdjęcia i szybką ucieczkę.
I Indie są dla mnie takim właśnie miejscem. Mogę bez pośpiechu odkrywać ludzi, mając ich zgodę i skupioną na mnie uwagę, budować kadr, w którym staram się uchwycić ich historię. Zamknąć w celuloidowych ramkach ich historię.

     Zaczynam pokazywanie zdjęć z wakacji. I zaczynam tradycyjnie — portretem z zamkniętymi oczami. Tak było w każdym z powrotnych wpisów (Hare Om, Baba oraz Zaczynam nieudanym) więc i tym razem nie chcę się wyłamywać.     Fotografię zrobiłem na najbardziej lansiarskiej turystycznie ulicy w New Delhi. Przed siódmą rano, gdy dzielnica budziła się do życia po mroźnej nocy, gdy turyści jeszcze smacznie spali a sklepy i knajpy były zamknięte, spotkaliśmy mężczyznę, który już wyglądał klientów. Na nas nie zarobił — wzdrygam się przed posadzeniem mojego tłustego białego tyłka w rikszy napędzanej siłą mięśni innego człowieka. Zrobiłem jednak zdjęcie. Wyraz jego twarzy, sposób w jaki stał przy rikszy, spojrzenie. To wszystko mnie zatrzymało. Zrobiłem zdjęcie. I nie mogę zapomnieć tego, jak bardzo mi za to dziękował.
Indie — wehikuł czasu.