Będąc w Delhi nie mogłem nie odwiedzić jednej z najsłynniejszych akhar zapaśniczych w Indiach. Szczególnie, że miałem dla kushti odbitki zdjęć zrobionych podczas poprzedniego wyjazdu.
Wcześnie rano, gdy panował jeszcze półmrok a każdy nasz oddech stawał się małym obłokiem pary, wsiedliśmy z Tarunem na motor i wybraliśmy się do Starego Miasta. Kilkadziesiąt minut przebijania się przez zatłoczone ulice i znów stanąłem na schodach prowadzących na teren szkoły. Jednak po przekroczeniu progu czekała mnie niespodzianka — akhara zmieniła się diametralnie. Zniknęły zapasy w glinie, tradycyjne maczugi treningowe odeszły w zapomnienie, zmieniły się nawet stroje. Do tego ta ogromna ilość ludzi! Guru Hanuman Akhara zaczyna przypominać zwykły europejski gym. Z matą treningową, z siłownią i strojami, jaki widzi się podczas telewizyjnych transmisji zapasów. Gdzieś uleciał duch tradycji a w jego miejsce pojawiło się wrażenie, że wstąpiłem do fabryki mistrzów tej dyscypliny sportu. Nie poddawałem się, szukałem tego co przypominałoby o historii kushti. I udało mi się zrobić kilka zdjęć, które, dla mnie, obrazują to, co stało się już ginącą tradycji Indii.
Oto pierwsze, z dosłownie kilku zdjęć, które tam zrobiłem.     Czemu taki tytuł wpisu? Pozwoliłem sobie zacytować Izabelę Wojciechowską (niestety zmarłą tej zimy), która w ten sposób wyraziła się o moim podejściu do tematu. Zdefiniowała mnie jako portrecistę, nie reportera. Kogoś, kto próbuje pojedynczymi obrazami opowiadać proste ludzie historie. Zapaśnicy mieli stanowić dla mnie pewnego rodzaju teatr cieni. Nie fotografowałem tradycji czy też zwyczajów, wybierałem niewielkie fragmenty rzeczywistości wydobywane przez nikłe światło wpadające do akhary. Długo nie mogłem się z tym zgodzić. Chyba jednak Pani Izabela miała rację... Ech... Mimo, że nie znaliśmy się dobrze, to jednak brakuje mi Jej mądrych komentarzy i opinii...

A wracając do zdjęć kushti — chciałem się pochwalić: w tym roku moje fotografie będzie można zobaczyć w warszawskiej Galerii Obok ZPAF. Po powrocie otrzymałem wiadomość, że moje zdjęcia zdobyły przychylność kuratorów galerii i będą prezentowane w drugiej połowie roku!
Czuję jednak, że dopiero liznąłem temat i już niedługo wybiorę się ponownie, by w niewielkich wioskach udokumentować zapaśników — kushti. Ginącą tradycję Indii. Teatr cieni.