Hmmm... Nagle okazuje się,że moja indyjska szuflada jest nadzwyczaj pojemna. I dlatego też dzisiaj postanowiłem znów wrócić do mojego samotnego przemierzania tego fascynującego kraju.
     Wybrałem się do Indii na przełomie kwietnia i maja. Zakładałem, że koniec pory suchej jest okresem mniejszej intensywności wycieczkowej. I miałem rację — większość europejczyków wystraszyły rekordowe upały. Włócząc się wieczorami po starówce Varanasi uciekałem od typowo komercyjnych atrakcji, jakich dobitnym przykładem jest wieczorna pudźa na Głównym Ghacie.
     Pamiętam jak dzisiaj, gdy siedząc na wciąż gorących schodach, zaciągając się głęboko ostatnimi polskimi papierosami śledziłem leniwy nurt świętej rzeki. Pomiędzy stopami leżał aparat z którym jeszcze niedawno byłem u zapaśników. I to właśnie aparat zwrócił uwagę grupy pielgrzymów z południa Indii, którzy szykowali się by wsiąść do łodzi i popłynąć w kierunku głównych ceremonii wieczornej modlitwy. Najpierw uśmiechy, próby rozmów. Potem prośby o zrobienie zdjęcia kolejnej osobie. Co chwila rozlegało się z tłumu ludzi „Mr. Photographer! Photo, please!”. A ja, szukając miejsca na odpowiednie odejście, raz za razem naciskałem spust migawki. I nie ukrywam — bawiłem się przednio!     Po powrocie do hotelu zrobiłem szybką selekcję zdjęć i doszedłem do wniosku, że chyba polubię ten nowy aparat i obiektyw. Jakość obrazu przy iso 2500, sztucznym oświetleniu o różnych temperaturach barwowych i „pełnej dziurze” standardowej pięćdziesiątki Canona, porażała. W domu entuzjazm trochę osłabł, ale jednak zdecydowałem się by pokazać Wam jedno ze zrobionych wtedy zdjęć.