Wychodzę do pracy gdy niebo lekko różowi się promieniami wschodzącego Słońca. Wracam gdy pozostało po nim tylko wspomnienie. Nie robię zdjęć. Nie ma kiedy.
Przeglądając dzisiaj negatywy z wyjazdu do Indii i Nepalu znalazłem zdjęcie dzisiaj prezentowane. Zawieruszyło się wśród tych, które dołączyłem do wpisu Dżajpur mi umknął.

Portret Dżajpuru

     Kolejny bezimienny portret tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że nie ma większego grzechu, związanego z wyjazdem w tamten region, niż ten związany z czasem trwania wyprawy. Nie można wybierać się do tak ogromnego i zróżnicowanego kulturowo kraju na chwilę. Chyba, że chce się tylko zaliczyć kolejne miejsce na Świecie.
     Powoli zaczynają się krystalizować plany kolejnego wyjazdu. Indie, bo gdzieżby indziej. Ale mniej turystyczne, mniej znane i takie, które nie są objęte programami biur podróży. By móc usiąść spokojnie na ulicy, chłonąć klimat, dojrzewać do chwili, w której będę mógł nacisnąć spust migawki. Kolekcjonować historie, a nie obrazy. A później Pakistan. Ten bezpieczny. By przygotować się na dłuższy pobyt w tym nieznanym kraju.

     Termin — marzec 2010 podyktowany jest koniecznością wyrobienia nowego paszportu, opracowaniem przybliżonego (bo tylko takim chcę dysponować) planu i zebraniem niezbędnych funduszy bądź kontaktów w wydawnictwach zainteresowanych opowieściami, także fotograficznymi, z podróży...