W większości kultur istnieje tradycyjna forma walki. Większość z nich można przyrównać do sportu znanego dzisiaj pod nazwą zapasów. Miały one na celu przede wszystkim stałe podnoszenie sprawności i umiejętności bojowych członków danej społeczności. Bez eliminowania go z potencjalnych potyczek.
     Od północnych zakątków Europy (Devonshire i Kornwalia w Wielkiej Brytanii bądź krajami nordyckimi), przez Europę kontynentalną (m. in. Szwajcaria, Sardynia, Włochy bądź Gruzja i Armenia) aż po Afrykę (Senegal, Gambia, Togo, Burkina Faso) i Azję, wszędzie tam można natrafić na ludzi kultywujących tradycje zapaśnicze. W Indiach trafiłem na zapaśników Kushti.
     Cechą charakterystyczną tej odmiany zapasów jest arena (akhara), na której odbywają się treningi. Jej podłożem jest glina wymieszana z solą. Już samo przygotowanie do treningu stanowi osobną ceremonię. I jednocześnie rozgrzewkę przed właściwą walką.
     Lecz tradycyjne zapasy indyjskie to nie tylko sport. To pewien sposób życia ograniczony wieloma regułami i podporządkowany zasadami mistrza/trenera/guru. Wszystko związane jest z życiem w czystości, które ma pomagać w budowaniu siły i zachęcać do treningów. I nie chodzi tutaj tylko o proste zakazy wykluczające palenie, picie bądź seks. W akharach uczeń nie ma wolnego czasu — cała jego dzienna aktywność podporządkowana jest samodoskonaleniu. Pod bacznym wzrokiem nauczyciela, rzecz jasna...
     Razem mieszkają, razem trenują, przygotowują posiłki, dbają o swój dom. Starsi pomagają młodszym w nauce. Opiekują się sobą w przypadku choroby bądź kontuzji. Pobyt w akharze umożliwia nawiązanie niesamowicie bliskich relacji, które dla mnie, człowieka z zewnątrz, odbiciem typowych zachowań w rodzinie. Mimo tak niesamowitego nagromadzenia testosteronu.     Zdjęcie pochodzi z mojej ulubionej akhary Tulsi Ghat. Wtorki zwyczajowo poświęcone są bóstwu opiekuńczemu kushti — Hanumanowi i te dni przeznaczone są na odpoczynek, regeneracje i drobne prace porządkowe na terenie szkoły. Oczywiście nie można zapomnieć o jodze, która uzupełnia ćwiczenia fizyczne a jednocześnie hartuje umysł.

PS

     Tak się zastanawiam i powoli dochodzę do wniosku, że jednak zbyt często zamieszczam wpisy na blogu... Może powinienem popracować nad stroną i tam zamieszczać pełne historie/tematy? Sam nie wiem...