Uwielbiam wszystko to, co niesie ze sobą analogowa fotografia. Ta nieprzewidywalność, niedoskonałości, pewien ulotny, charakterystyczny rys i plastyka obrazu trudna do określenia. Co więcej, gdy patrzę na rezultat pochodzący ze średniego obrazka, który posiada jasny obiektyw bądź możliwość manipulowania płaszczyzną ostrości, to wtedy już jest pełnia szczęścia.
     Co z tego, że rozdzielczość obrazu musi ustąpić efektom z cyfry? Czymże jest drobne utrudnienie w postaci braku natychmiastowego podglądu czy też konieczności wywoływania filmów i ich skanowania.
Istnieje coś ulotnego, co wyróżnia efekt analoga. I nawet poprzez długotrwałe mieszanie programami graficznymi nie jest się w stanie oddać tego czegoś.

     To, co dzisiaj Wam prezentuję jest efektem dosłownie trzech minut zabawy Izoo w programie graficznym. Żadnych filozofii, żadnych skomplikowanych akcji. Ale efekt mi się podoba. Troszkę przybliżył sterylne zdjęcia z poprzedniego wpisu do efektów jakie dostaję z Fuji GX680. Co więcej, zaryzykuję stwierdzenie, że bardzo wiele osób, dałoby sobie wcisnąć ten, jakby nie było cyfrowy fałsz, jako czysto analogowy efekt.
To tylko PSucie. A mi się podoba. Dziwne...