Powoli stawiając kroki idę nagrzewającą się dopiero ulicą zasnutą kurzem. Nie miał go kto wzbić w powietrze, tysiące stóp nie zdążyło jeszcze dzisiaj pokonać mojej trasy. Słońce, jeszcze nisko wiszące nad horyzontem, odgania nocny chłód bijący z ciemnych zaułków, gra cieniami na każdym mijanym przeze mnie przedmiocie. Życie wokół Świątyni Jagannath dopiero się budzi. Mijam maleńkie stragany dopiero zapełniające się towarem czekającym na tłumnie przybywających do Mekki Hinduizmu. Z oddali dobiega mnie zapach przygotowywanego jedzenia. Uśmiecham się. Jest dobrze. Nie myślę o obijającym mi się o bok aparacie. Nie robię zdjęć. Staram się chłonąć miejsce, chwilę.
Kładę rękę na mijanej krowie, by zaraz dotknąć swojego czoła. Dziwne, nie sądziłem, że indyjskie zwyczaje i zachowania w jakikolwiek zapuszczą we mnie korzenie. Gdzieś daleko, za murem niedostępnej dla mnie świątyni dzwonią dzwonki. Lubię takie poranki...
Niedaleko jednej z czterech bram świątynnych,siadam na chwilę na wysokim krawężniku. Słońce grzeje w plecy. Obserwuję nieliczne, rzucające długie cienie osoby, które przechodzą wąską uliczką. Czas jak gdyby się zatrzymał. Nie spoglądam na zegarek, nigdzie się nie spieszę, nic nie jest pilne.
     Obok mnie starsza kobieta rozkłada na ziemi woreczki z jarmarczną biżuterią. Jakieś bransoletki, kolczyki, łańcuszki jedne po drugich lądują na przykrywającej uliczny kurz kolorowej macie. Uśmiechamy się do siebie a we mnie z każdą chwilą narasta zachwyt nad jej twarzą. Nad każdą zmarszczką, kryjącą w sobie historię życia kobiety, nad biżuterią odbijającą poranne promienie, białymi włosami. Nie dotykam jednak leżącego obok mnie aparatu. Mimo, że bardzo pragnę uwiecznić jej twarz, nie chcę robić kolejnego bezimiennego zdjęcia bez historii. A nie wiem, czy potrafiłbym oddać w czarno—białej grze cienie to, co sam zobaczyłem.
Ulica powoli wypełnia się ludźmi. Pielgrzymi, dzieciaki biegnące do szkoły, riksze. Cóż, trzeba się powoli ruszać. I wtedy ona wskazuje palcem na aparat i pyta czy mógłbym zrobić jej zdjęcie. Oniemiałem z głupkowatym uśmiechem na ustach. Powtarza pytanie jednocześnie dodając, że ona jest już stara, że pewnie niedługo już umrze i chciałaby by chociaż na obrazku zachowała się jej twarz. By ludzie wiedzieli jeszcze długo po tym gdy jej zabraknie, że była taka osoba.

Zwykły portret. Puri.