Po indyjskim piekle w granicznym Sounali (Rikszarz z Sonauli) Nepal jawił się niemal idyllicznie. Szerokie i czyste (no dobrze — czystsze niż kilkaset metrów wcześniej) ulice, na których ruch jest mniejszy i zdecydowanie bardziej uporządkowany, brak nachalnych sprzedawców i żebraków. Jedynie upał pozostał, ale już mniej męczący. Bardziej swojski. Sielanka.
Miałem nadzieję, że szybko się skończy.

Niestety moje nadzieje okazały się płonne.

     Kilka godzin spędzonych w autobusie jadącym drogą kluczącą malowniczą doliną Czarnej Rzeki — Kali Gandaki. Przyroda wciąż starała się odzyskać tę cienką wstęgę wykrojoną w zboczach wąwozu. Na poboczach drogi co kilka kilometrów widać było ludzi zajętych naprawianiem nawierzchni, usuwaniem naniesionego żwiru i rozbijaniem ogromnych głazów.
     Przepaść z jednej strony, skalna ściana z drugiej. Zieleń roślin. Kilkudziesięciometrowej wysokości wodospady. Nieliczne wioski przycupnięte przy życiodajnej rzece. Pola ryżowe rozpościerające się na szerokich tarasach. Ośnieżone szczyty Himalajów wyłaniające się zza kolejnych mijanych gór. Wszystko to oszałamiało i wprawiało w zachwyt. Pozwalało zapomnieć o tym, że na wąskiej drodze dwa samochody mieściły się z wielkim trudem, o szaleńczej jeździe kierowców i o tym, że tuż obok, bez żadnych zabezpieczeń otwierała się otchłań przepaści z Kali Gandaki na jej dnie.
     Do celu dotarliśmy już po zmroku. Prostując zdrętwiałe nogi i obolałe plecy objuczamy się plecakami drepcząc do hotelu.
Zasypiam z fantastycznymi obrazami jutrzejszych widoków pod zamkniętymi powiekami.

     Ranek powitał nas wilgotnym upałem. Pokhara, bo taki był cel naszej podróży okazało się małą, malowniczą wioską kompletnie nastawioną na turystów. W przewodnikach, jaką główną atrakcję tego miejsca wymienia się jezioro Fewa i widok na masyw Annapurny. Niestety, ze względu na niski pułap chmur, nam pozostało tylko jezioro. Pływanie wynajętą łódką (kąpiel jest zabroniona; ponoć ze względu na zanieczyszczenie wód jeziora związkami fosforu z nawozów sztucznych beztrosko używanych na okolicznych polach) i spacery brzegiem mogą pozwolić wypocząć po intensywnych trekkingach i na chwilę zapomnieć o niedawnych chaosie indyjskich miast.
     Jednak po kilku dniach, nawet podróżując lokalnymi środkami transportu po okolicznych wioskach rodzi się niepokojące uczucie przebywania w turystycznym cyrku. Gdzie wszystko przygotowane jest pod białasów.
Całe szczęście za kilka dni mieliśmy zanużyć się głęboko w atmosferze Kathmandu.

Poniższe zdjęcia stanowią dla mnie kwintesencję tego uroczo sennego miasteczka.