Sometimes a photograph captures reality. Sometimes a photograph captures the imagination. Ultimately, a photograph simply captures a moment in time. And then, . . . it lives forever. gdzieś przeczytane
Sometimes a photograph captures reality. Sometimes a photograph captures the imagination. Ultimately, a photograph simply captures a moment in time. And then, . . . it lives forever. gdzieś przeczytane
Ale...
o co chodzi?
„Nie tworzę prac wybitnych, mam świadomość własnej niedoskonałości i popełnianych błędów, nie oczekuję więc pochwał i wysokich not. Wystawiam fotografie. Chcę podzielić się swoim spojrzeniem na Świat i cieszyć radością innych z ich oglądania. Życzę sobie stałego twórczego niezadowolenia z wykonanych zdjęć. Dlaczego? Bo tylko ono jest gwarancją robienia coraz lepszych.”
No właśnie. Możemy sobie co najwyżej pochodzić w pomarańczowych koszulkach przy okazji wydarzeń u sąsiadów, albo popatrzeć na mało ciekawe (bo dochodzi najwyżej do przepychanek z wszechpolakami :P) demonstracje przy-jakiejś-tam-okazji.
Czy wyprani z ideałów? Nie wiem, ale pewnie w sporej mierze tak. Prawda jest taka, że wspólny wróg jednoczy naród - a my nie bardzo mamy z kim/czym walczyć. Zatem - gnuśniejemy, gonimy za forsą i/lub karierą, a od czasu do czasu powykrzykujemy jakieś hasełka i wrzucimy piątaka do puszki dla Orkiestry na początku roku, żeby trochę uciszyć sumienia.
Nie, nie chciał bym, żeby wrócił stan wyjątkowy. Ale takie refleksje - jak najbardziej wskazane.
\"Jesteśmy pierwszym pokoleniem wypranym z ideałów\" - ktoś kiedyś powiedział... Chyba miał rację - wszystkie wzniosłe hasła wyparte zostały przez pęd ku tak zwanej karierze...
Ale masz rację - zawsze lepsze wydaje się być tuż za miedzą :)
Co do moich zdjęć - kolejności w jakiej są wstawione w pewnym sensie odzwierciedla wartościowanie ich moim okiem. Chociaż wiem, że nie podchodzę do nich z dystansem :)
Pozdrawiam
Piotr www:
10 Lutego 2009 12:52
Niezłe jest to na tle PKiNu; ja sam myślałem czy nie wybrać się "w Warszawę" tego dnia, tak jak i rok temu - jednak dwa powody zdecydowały, że zostałem w domu. O jednym napisałeś (przepychanie się między obiektywami); drugi - prozaiczny. Grudniowa pogoda już nie jest taka, jak wtedy. Koksowniki stoją "dla klimatu", ale wygląda to pokracznie. Może za rok..
A co do lat 80 - jak oglądam zdjęcia z tamtego okresu, to trochę bywa mi przykro, że jednak te czasy przeżyłem tylko jako mały chłopak.. Ale z drugiej strony - "dobrze tam, gdzie nas nie ma". ;-)
Kontakt
2018 (22)
Październik (1)
