Zaczęło się to bodajże od książek Alfreda Szklarskiego, podsuwanych mi przez mojego ojca w dzieciństwie. Pamiętam, że jako dziecko połykałem je z wypiekami na twarzy marząc o wyprawach do krajów, których same nazwy pobudzały dziecinną wyobraźnie. I to chyba wtedy symbolem Indii stali się dla mnie zaklinacze węży. Nie święta krowy, słonie czy tygrysy.
Tym bardziej byłem zaskoczony nie znalazłszy o nich ani jednej wzmianki w książkach, które Izoo wyszukiwała i podtykała mi pod nos tuż przed wyjazdem.
     Dopiero na miejscu, w Delhi, dowiedziałem się, że rząd indyjski w 1991 roku zakazał publicznych występów zaklinaczy. Oczywiście pod naciskiem tak zwanych obrońców przyrody, gdyż czasami zdarzały się przypadki, gdy wężom zaszywano paszcze bądź wyrywano zęby jadowe. Najbardziej absurdalnym dla mnie jest to, że członkowie kasty Sapera (sap znaczy wąż; jest to jedna z tzw. scheduled castes) trzymają się mocno tradycyjnych reguł związanych z obchodzeniem się z tymi, jakby nie było, świętymi zwierzętami i notowano przypadki, gdy starszy bądź niedoświadczony zaklinacz umierał po ugryzieniu swojego pupila.
     Oczywiście orędownicy praw zwierząt nie wzięli pod uwagę ludzi. W Indiach tym zajęciem parało się wtedy ponad 800 tysięcy ludzi, dla rodzin których często to było jedyne źródło utrzymania. Cała ta rzesza ludzi musiała zejść do podziemia bądź wyjechać na prowincję, gdzie stróże prawa i porządku nie zdzieraliby z nich łapówek w zamian za przymykanie oka. W przeciwnym wypadku groziłoby im więzienie.
     W lutym tego roku, w Kalkucie przeszedł marsz protestacyjny prawie tysiąca zaklinaczy węży zrzeszonych w Indyjskiej Federacji Zaklinaczy Węży (sic!), której sekretarz generalny uważa, że rząd powinien ponownie zalegalizować tradycyjne występy z wężami. Powinien też - ich zdaniem - zbudować specjalne farmy, na których zaklinacze mogliby wykorzystać swoje doświadczenie do pobierania od węży jadu, z którego produkowano by np. serum.

     Pierwszego poranka w Delhi, włócząc się poboczami jednej z ulic usłyszałem ciche syknięcie. Nie, nie był to wąż tylko jego opiekun, który gestami zapraszał mnie bym podszedł bliżej wskazując jednocześnie na ukryty w zwojach materiału wiklinowy kosz. Gdy tylko usiadłem usiadłem obok a on uchylił kosz wokół nas zaczął rosnąć tłum podekscytowanych tubylców. Mając już odpowiednią widownię, szybkim ruchem ściągnął pokrywę kosza, z którego wychylił się łeb kobry.
     Cała reszta była jak w książkach — nowe dla mojego ucha dźwięki wydobywające się z pungi (rodzaj piszczałki, prymitywnej krewnej dud wykonanej z wysuszonej tykwy lub skorupy kokosa, w którą wetknięte są dwie piszczałki zrobione z trzciny lub bambusa, gdzie jedna &mdash dandi służy do grania i posiada kilka otworów, natomiast druga pełni rolę piszczałki basowej), poruszanie nią i wodzący za nią łeb węża.
     W całym tym rytuale widać było jak wielkim szacunkiem darzona jest kobra. I jaki wielki respekt budzi.

Zaklinacz węży - Delhi

     Kolejny raz miałem okazję spotkać się z kobrą i jej właścicielem — opiekunem w Agrze. Chłopak kręcił się na poboczu parkingu najwidoczniej szukając kogoś, kto za możliwość zobaczenia węża, da mu kilka rupi. I znalazł. A ja znalazłem swoje zdjęcie.

Chłopiec z kobrą - Agra

PS

     Do tego wpisu powinienem dołączyć podtytuł: "Fotografia to nie sport drużynowy". Niewiele jest osób, z którymi mogę fotografować w tym samym czasie, w tym samym miejscu bez przeszkadzania sobie nawzajem. Tak byśmy razem potrafili złapać rytm ulicy, nie pchali się jeden na drugiego. Niestety w trakcie dużej części wyjazdu wokół mnie były osoby, które do tego grona się nie zaliczają. Pal licho jeśli przypadkowo wejdzie mi ktoś w kadr, ale gdy ktoś rzuca się w kierunku wypatrzonego przez innych motywu demaskując moje zamiary bądź rozpraszając modela, czy wręcz opieranie się na moim gdy sam łapię kadry niesamowicie wręcz podnosi mi ciśnienie.Poniższe trzy zdjęcia zrobiłem właśnie w takich warunkach.
Co więcej fotografie te doskonale odpowiadają sytuacjom opisanym tu i tu. Nie potrafię wybierać wśród kilku ujęć tego samego tematu. Wspomnienia chwili, w której naciskałem spust migawki są zbyt żywe i zaburzają trzeźwą ocenę fotografii. Nie wiem czy wybrałem najlepsze z poniższej trójki.