Stało się! Miałem się za sceptyka jeśli chodzi o cyfrową, przeszkadzała mi mizerna pojemność tonalna matrycy, niska rozdzielczość i, co być może najbardziej absurdalne, łatwość uzyskiwania obrazków. Ale po ostatnim skanowaniu kilkunastu kolorowych negatywów powiedziałem „DOŚĆ!”. Szczególnie, że na rynku pojawił się i został przetestowany przez wielu użytkowników nowy aparat cyfrowy o parametrach, które, na papierze, podważyły sens używania małego obrazka. I takim to sposobem w szafce z aparatami pojawił się Canon 5D Mk II.
     I tydzień temu po raz pierwszy nadarzyła się okazja by go przetestować — kulturalny piknik Gazety Co Jest Grane.
Pomijając fakt, że automatyczne ustawianie ostrości nie jest tak szybkie i pewne jak w Canonie 1V oraz to, że musiałem zmienić nawyki związane z pomiarem światła mogę stwierdzić jedno:
J E S T E M   Z A C H W Y C O N Y.
     Ale jako wieczny malkontent musiałem znaleźć dziurę w całym — dostęp do obrazów o bardzo przyzwoitej pojemności tonalnej, rozdzielczości rywalizującej ze średnim formatem i obłędnej kolorystyce daje wręcz zbyt wiele możliwości manipulacji. I mając przed sobą n wersji tego samego zdjęcia nie wiem co wybrać! A poniżej mała próbka...
PS
1. Chciałem przygotować kolor w stylu, ubóstwianego przez wszelakie jury w naszym kraju, Adama Lacha. Ale nie mogłem się przemóc i popełnić tak ciężką modyfikację obrazu i ingerencję w materiał wyjściowy.
2. Musze iść na jakiś kurs Photoshopa. Albo przerobić jakiś niezły tutorial — jeśli macie jakieś linki to bardzo Was o nie poproszę.
3. Szykuje się nowy wydatek — Photoshop niestety nie jest darmowy.


Idę bawić się dalej kolorami. Miłego wieczoru.